Langzaam dwarrelen de eerste sneeuwvlokjes naar beneden. En tegelijkertijd komen bij mij de eerste vreugdekreetjes naar boven. Ik ben een mooi-weer liefhebber, maar als het winter is, moet het wel een keer sneeuwen.
Ik kijk naar boven en zie dat de vlokken steeds dikker worden. Aan mijn voeten begint zich een witte, wollige deken te vormen. De sneeuw blijft liggen, hij plakt. Ideaal om een sneeuwman te maken. Vroeger maakte ik vaak schapen of andere dieren van sneeuw. Nu geniet ik en kijk hoe de wereld om me heen verandert in een sprookje.
Het is zonde om het maagdelijke, witte tapijt te betreden. Toch zet ik voorzichtig de eerste stappen in de verse sneeuw. Een écht wintergeluidje doorbreekt de stilte... krakende sneeuw.
Voorzichtig loop ik een rondje door de tuin. De wereld ziet er betoverend uit onder die dikke, witte deken.
Zelfs de lelijke, zwarte, plastic bloempotten staan te stralen met hun witte bontkraag.
Het gaas over de kippenren is verandert in een enorme sneeuwwafel.
De takken van de bamboe en de laurier buigen helemaal tot aan de grond. Zo zwaar is de sneeuw. Plots hoor ik een oorverdovend gekraak boven mijn hoofd. Het is een eng maar herkenbaar geluid. De top van een den bezweikt onder het gewicht van de sneeuw. Hij blijft hangen, bungelend aan de schors.
Er hangt nog meer sneeuw in de lucht. De zon laat zich niet zien. De tuin ziet eruit als een zwart-wit foto, met hier en daar een spatje kleur.
Maar mooie sprookjes duren niet lang. De sneeuw verdwijnt in hetzelfde tempo als hij gekomen is. Alleen de herinnering blijft...
